ბევრს ალბათ ძალიან კარგად ახსოვს ის საშინელი სახელმწიფო, რომელსაც საბჭოთა კავშირი ერქვა, მთელი თავისი სასტიკი რეჟმითა თუ კანონებით, უამრავი ადამიანი გახდა მაშინდელი ეპოქის მსხვერპლი, ზოგის ,,რეაბილიტაცია“ მოხერხდა, ამას თუ რეაბილიტაცია ერქვა, სტატუსი და ყოველთვიური მიზერული თანხა. მინდა ერთ ადამიანზე მოგითხროთ,ეს არის ბატონი კაკო მეგრელაძე, იგი დღეს ცხოვრობს ოზურგეთის რაიონში სოფ. დვაბზუში, ის განათლებული ადამიანია, დამთავრებული აქვს პუშკინის პედაგოგიური ინსტიტუტი, მუშაობდა სკოლაში, ხოლო 70-ან წლებში უშიშროების სამსახურში ჩვეულებრივ რიგით საწყობის მუშად დაწყო მუშაობა, ერთ დღეს კი, როცა მან გადაწყვიტა უშიროებიდან თავის დაღწევა, ეს საკმაოდ ძვირი დაუჯდა, დღესაც ვერ იხსენებს მიზეზს რა მოხდა, რატომ აღმოჩნდა ფსიქიატიულ საავადმყოფოში, (1978წელს) სადაც მან ლამის მთელი ცხოვრება გაატარა, (გამოვიდა 1990) იქედან გამოსულს კი აღარც ჯანი შერჩა და აღარც ღონე, აღარც ქონება და აღარც სახლ კარი,აღარც დაპირებული ჯგუფის ინვალიდობის დაგროვილი პენსია დაახვედრეს. მეურვე კი უკვე ათი წელია რაც ცოცხალი აღარ ჰყავს, ბ-ნ კაკოს არავინ ჰყავს არც მეუღლე, არც შვილი და არც არავინ ახლობელი ნათესავი,ის აღმოჩნდა მარტო შერყეული ჯანმრთელობით ღია ცის ქვეშ. დიახ ღია ცის ქვეშთქო, რომ ვამბობ არ ვაჭარბებ, ცხოვრობს ძველი დანგრეული მაღაზიის შენობაში. ის რა თქმა უნდა იღებს სოციალურ დახმარებას, იღებს ჯგუფით პენსიასაც (საპენსიო ასაკი ჯერ არ შესრულებია იგი დაბადებულია 1946 წელს), მაგრამ ეს არ შველის მის უმძიმეს მდგომარეობას.
დიდხანს უყურებს ხოლმე ,,იმედი ელ-ის“ სადაზღვევო ხელშეკრულებას და უკვირს 15000 ლარიანი სადაზღვევო ხელშეკრულებიდან მხოლოდ წამლებზე 20%-იანი ფასდაკლება, და მისთვის გამოუსადეგარი გამოკვლევები ეკუთვნის, მას ყოველთვიურად წამალი ჭირდება, დახმარება მთლიანად წამლებში ეხარჯება, ის სამართლიანად კითხულობს-- ,,რად მინდა ქაღალდზე დაწერილი 15000 ლარიანი დახმარება?--მომეცით თუნდაც თვეში 25 ლარის წამლები“. ეს ადამიანი მიუხედავად იმისა, რომ ფსიქიკური პრობლემები აქვს, ნამდვილად არაა გიჟი, მტერი ვერ მიხვდა ამ სიყალბეს, ის ადამიანები ვინც სოციალურ პოლისს ფლობს, მათ 5% -ს თუ ჭირდება ოპერაცია, დანარჩენს იქნებ 10 ლარის წამალი შველის, ფაქტიურად ხალხი მოტყუებულია.
მასთან საათობით საუბრისას დავრწმუნდი, რომ მას დიდი ტრავმა აქვს გადატანილი, მაგრამ კონკრეტულად რა, ამას ვერ იხსენებს, ან არ უნდა ამაზე საუბარი॥
და დღეს თუკი მოხერხდა 30-იან წლებში დაზარალებულთა რეაბილიტაცია,მათთვის სტატუსის მინიჭება, რატომ ვერ ხერხდება უფრო გვიან სახელმწიფოს მხრიდან კერძოდ უშიშროების მხრიდან ადამიანების მიმართ ჩადენილი დანაშაულის აღიარება და ამ ხალხისათვის იგივე სტატუსის მინიჭება ?
რა ფორმით უნდა მოხდეს ამ ადამიანის უფლებების აღდგენა? იქნებ ვინმემ იცით?
No comments:
Post a Comment