ჩვენ ძალიან დიდი დრო გვჭირდება იმისათვის, რომ სახელმწიფოებრიობა გავიგით რას ნიშნავს, მართლაც გავხდეთ სახელმწიფოს შენების მონაწილენი . ჩვენთან ჯერჯერობით ყველაფერს წინ ფსევდო უდევს, პატრიოტიზმსაც, რწმენასაც, სიყვარულს, ღირებულებებსაც... შესაბამისად ყველაფერი ვითომ კეთდება, ყველაფერი ფასადურია, ცისარტყელას ფერებით შეღებილი შენობების მიღმა დანგრული და გაპარტახებული ინფრასტრუქტურაა, მოვლილი ახლადაშენებული ლამაზი ტაძრების მიღმა კი სხვისი განკითხვითა და მაღლიდან მაცქირალი, ამპარტავნებით გაბრუებული მრევლი და ხიბლში ჩავარდნილი ვერცხლისფერი ჯიპებიდან მომზირალი , ლამის ღმერთად შერაცხული მოძღვრებია.
ძნელია უბრალოდ ისეთი ადამიანების პოვნა, ვისთვისაც ყველაფერი ფსევდოს გარეშე ესმის , ესმის ღრმად,ასეთი ადამიანები უმცირესობაშია, მათ იოლად უმკლავდებიან, არ იშურებენ იარლიყებს, ,, მოღალატე", იოღოველი", ,,სატანსტი, " უღმერთო, ,, კრემლის აგენტი", ,,იუდა" .... რამდენი ჩამოვთვალო.
არსებობს ორი უკიდურესობა, სადაც უკვე კამათი და დიალოგი ყოველგვარ აზრს კარგავს. ერთი მხარისათვის მეორე მხარე კატეგორიულად მიუღებელია. შეუწყნარებლობა ყველგან: პოლიტიკაში, ყოფით ცხოვრებაში, ეკლესიაში, მაშინ სადღა წავიდეს ადამიანი, ვისაც სხვანაირად ესმის, სხვანაირად აზროვნებს? ან უბრალოდ არ გავს უმრავლესობას?
ინკვიზიცია, რომელიც კაცობრიობამ გამოიარა, დღეს ისევ აქტუალურია, არის ხალხი ვინს სიამოვნებით კოცონზე დაწვავდა განსხვავებული აზრის მქონეს, ,,მორწმუნე მრევლი" კი თავიანთ სულიერ მამებთან ერთად ამ კოცონს თითო ფიჩხს სიამოვნებით მიუმატებდა.
ვფიქრობ ეშველება ამ ქვეყავას ოდესმე?
წუთისოფელი ასეა....
No comments:
Post a Comment