ქვეყნის სიყვარული ჩვენებურად

ჩვენ გვიყვარს ჩვენი ქვეყანა, ოღონდ ჩვენებურად. სიყვარულიც ჩვენებური ვიცით, რაღაც ეგოისტური– მხოლოდ ჩვენთვის. უკვე მეორეჯერ ვხვდები პოლონეთში და მესმის, რატომ ვერ ვაშენებთ ქვეყანას, ამ ხალხს უყვართ,ცდილობენ, მუშაობენ.აქ არავინ ფიქრობს, რომ უცებ ცა გაიხსნება და თავზე დაეყრებათ დოლარები და ევროები. მთელ ძალისხმევას დებენ იმაში, რასაც აკეთებენ.მიუხედავად იმისა, რომ პოლონეთი არ არის ისეთი ქვეყანა, როგორიცაა: საფრანგეთი, გერმანია და სხვა მსგავსი ქვეყნები, ეს ქვეყანა ვითარდება და ეს შესამჩნევია ყველა სფეროში.ვოლოვო პატარა ქალაქია დაახლოვებით ოზურგეთის ზომის,თავისი განვითარებული ინფრასტრუქტურითა და ეკონომიკით.ქალაქის მერს შევხვდი, მას უყვარს თავისი ქალაქი,ყველაფერს აკეთებს, რომ უკეთესი გახადოსდა ამით თავისი მოსახლეობა კმაყოფლი ყავდეს.ყველაფერი მოწესრიგებულია გარეთ თუ შენობაში, არაფერი ფასადური არაა,პირიქით შეიძლება შენობა გარედან არ იყოს შეკეთებული, მაგრამ შიგ ყვალაფერი კომფორტულია.სწორედ ამ პატარა ნიუანსიდან ჩანს, რომ ისინი მართლა ზრუნავენ თავიანთ მოსახლეობაზე, უყვართ თავიანთი ქვეყანა და უნდათ პროგრესი. ჩვენთან კი–გვიყვარს,ოღონდ ჩვენებურად, არავინ ფიქრობს, რომ თავის საქმეში მაქსიმუმი გააკეთოს. ყველა ფიქრობს რა მოასწროს, რა მოიხვეჭოს, რომ ცხოვრება აიწყოს, მხოლოდ საკუთარი შვილები, მხოლოდ საკუთარი სახლი და რაც მათ ეკუთვნით– იმაზე წუხან, ყვალაფრის დანარჩენის სიყვარული კი ყალბია, ეგოისტური, მხოლოდ სიტყვები და მეტი არაფერი, როცა მართლა გიყვარს, იხარჯები, მასზე ფიქრობ დღედაღამ. ამის განცდა აქ ჩვენთან მხოლოდ საკუთრების მიმათ აქვთ ადამიანებს. განცდა იმისა, რომ ეს ქვეყანაც მათი საკუთრებაა და მასზეც ისევე უნდა იზრუნონ, როგორც საკუთარ ოჯახებზე, არ არსებობს, ასეთი მიდგომით კი ისეთ ქვეყანას ვერ ავაშენებთ, როგორითაც ჩვენივე შვილები მომავალში იამაყებენ. მხოლოდ კარგად დაგებული გზებით და გადაღებილი ფასადებით მხოლოდ მშრალი ციფრებით გაჯერებული ბიუჯეტის შეფასებებით ვერ ააშენებ ქვეყანას, მთავარი მაინც შენი ქვეყნის სიყვარულია, გულთან მიტანილი სიყვარული.

ჩვენთან საქართველოში ადამიანის სიცოცხლეს ფასი არ აქვს

გაბრუებული. ნახევრად მძინარე შემიყვანეს საოპერაციოში, მთელი თვე ვემზადებოდი ფსიქოლოგიურად ამ დღისათვის, და სულ რამოდენმე წამი დასჭირდა იმას, რომ უცებ ისევ უიმედობისა და სასოწარკვეთილების მორევში ჩავიძირე, ვფიქრობდი , მორჩა დასრულდა ყველაფერი. რატომ? საოპერაციო ნამდვილ საყასბოს გავს, სერი, ჩაჯამული ფერები, საოპერაციო მაგიდას დერმატინი შემოხეული აქვს, , ექიმების სახეები... ექთანი, სანიტარები..არავის აწუხებს რას განიცდი, ყველა მიჩვეულია ამ გარემოს, ფიქრიც შევწყვიტე... ვიცი ოპერაცია საკმაოდ დიდხანს გასტანს, მაგრამ იმედი, რომ ცოცხალი გავალ ამ უბედურებიდან აღარ მაქვს, მხოლოდ ექიმების პროფესიონალიზმის იმედიღა მრჩება. რამოდენიმე წამი და გავითიშე. 6 სთ-ის შემდეგ ისევ ისეთი ჟამისფერი ჭერი, აპარატურის ზუზუნი, სუნთქვის აპარატის ხმა... ნეტა უკვე გამიკეთეს თუ ეხლა უნდა შემიყვანონ საოპერაციოდ? დრო აირია. გადავრჩი, მესმის ექთნის გაცხარებული საუბარი, რძალს ლანძღავს , რძალიც იქვე მუშაობს თურმე. -შვილები მიატოვა, ეგ რა ქალია... თავი მტკივა, ძლივს ვაგებინებ , მინდა მომისმინონ , მაგრამ ჩემთვის ვის სცალია. ძალიან ცუდად ვარ, რეანიმაციაში ვარ, ახლობლებს აქ არ უშვებენ, ავადმყოფი შეწუხდებაო.... სასააცილოა, ვის ახსოვს აქ ავადმყოფი. ოპერაციის თანხა გადახდილია, ეხლა უკვე შენით უნდა იბრძოლო, რომ გამოხვიდე, წნევა დამივერდა, არავინ მაქცევს ყურადრებას, თავი ისევ ძალან მტკივა, როგორც იქნა გავახენდი ვიღაცას, უი წნევა აქვს ძაან დაბალი... გადასხმები, მესამე დღეა აქ ვარ რეანიმაციაში. მეოთხე დღე გათენდა ახალი ცვლა მოვიდა, წნევა გამისინჯა, ისტორია შეავსო, მე მგონი დღეს გადამიყვანენ პალატაში, მაგრამ ახალი ექთანი ცხარობს , მე მარტო ვარ, თუ გადამიყვანეს ექთანს ამ დღის ხელფასი არ დაეწერება, ჩხუბობს, მეუხეშება. ცოტა უკეთ ვარ. .
უკვე პალატაში ვარ მგონი გამოვძვერი. ქირურგი დილაობით მნახულობს, ყველაფერი კარგად მიდის -ამბობს, საღამოა ისევ თავი მტკივა ოღონდ უკვე სიცხით 41 . დილითაც ისევ ისე, ოღონდ ეხლა უკვე ექიმი აღარ შემოდის რეკავ და ამბავს კითხულობს. მესამე დღეა მაღალი სიცხით ვარ... ნინოს (ჩემს დას) უკვე კატეგორიული ტონი აქვს მათთან საუბარში, მდგომარეობა დამძიმდა, შეიძლება ისევ საოპერაციო დავრჩე, მაგრამ ამას ქირურგი ისეთი სიმშვიდით ამბობს, რომ საბოლოოდ გადამეწურა იმედი,ვფიქრობ- ალბათ ან ბამბა დარჩათ ან რაიმე. თუმცა რად გინდა ამდენი თავის მტვრევა, ამ პირობებში ისედაც შეიძლება დაგემართოს რაიმე ინფექციური, საშინელი ანტისანიტარიაა თითქმის ყველა პალატაში, სამაგიეროდ მეორე სართულზე საუცხოოდ გაკეთებული ეკლესიაა, მოოქროვილი ხატებითადა მდიდრულ მეტლახით, ნეტა ვინც ამას აკეთებდა რატომ ავადმყოფებზე არ იფიქრა.
დღეს მთელი დღე ეს ამბავი ამეკვიატა, ახლობელია ძალიან ცუდად, ვეღარ გადარჩებაო, სუნთქვის აპარატზეა მერამდენე დღეა, ნეტავ თუ ტკივა თუ იტანჯება? თუ ესმის? ყოველ წუთას მასზე ვფიქრობ.საწყალი ან იქნებ ჩვენ ვართ საწყლები ამ ყველაფერ კიდევ დიდი ხანი რომ უნდა ვუყუროთ, ის მალე დაივენებს.
დღეს ექიმებისთვის ავადმყოფი მხოლოდ ფულთან ასოცირდება, ექიმი დაცლილია ყოველგვარი ემოციისაგან ,მისთვის ადამიანის სიცოცხლემ ფასი დაკარგა, გაქრა სინდისიდ ქეჯნა, გაქრა განცდები, გაქრა ადამიანი და შეიძლებოდა თუ არა მისი გადარჩენა ეს არავის აღელვებს. ადამიანის სიცოცხლებ ფასი დაკარგა...

სამყაროს დასასრული

მინდა გადავახტე წარსულს, მომავალსაც,
აღარ მინდა ხვალ, არც ზეგ...
გუშინ, გუშინწინ აღარ მახსოვს...
არც მინდა მახსოვდეს.
შუქიც ბნელი გახდა ლამის,
ჩრდილი გაბაცდა მთლად.
ფოთოლმა სიმწვანე დაკარგა და
მზემ სითბო,
ნაღველი მხიარული გამხდარა...
მზეში წყვდიადი ჩასახლდა და
ყინვამ შეიყვარა სითბო,
ყვავილები ისე ვეღარ ლამაზობენ,
ვარსკვლავებსაც კი ცის კაბადონზე გასჭირვებიათ...
ჩიტების გალობა სადღაც დაიკარგა
ჩვენს სულებს უჭირთ.
დამძიმდა სხეული ამდენი ჭინჭებით,
ჩვენს სულებს მათგან გამოსვლა უჭირთ.
ვიწრო ბილიკებით სავალია
მთელი სამყარო
ჩვენი სულები გაჭედილია
გაურკვევლობის ამ ვიწრო მილში.
მეშინია კაცობრიობა
არ გაიპაროს
უღმეთორბის და სიძულვილის ,,საამო“ ძილში.

10/09/2010
2სთ04წთ

დასიცხული სათქმელი

ერთხელ ვამბობდი ზაფხული მიყვარსთქო, ვერ ვიტან ზამთარს, სითბო და მზე მიყვარს მეთქი, მაგრამ ეს ყველაფერი უკვე მეტისმეტად დამღლელია, აღარ თავდება...ასე მგონია ყველაფერი გამოშრა და გამოიფიტა,ასევე მეც... სკოლის დროც მოახლოვდა, რაღა დაგიმალოთ და მეც ვერ ვიტან სწავლის დაწყების მოახლოვებას. ძალიან არ მინდა ჩვენს სკოლაში ბავშვების(ჩემი შვილების) მიყვანა. მაგრამ რას ვიზამ, არჩევანი არაა, სხვაგან რა უკეთესი დამხვდება რომ გადავიყვანო თუ რა? სერთიფიცირების გამოცდაზე გასულ პედაგოგთა მხოლოდ 11%-მა გადალახა ქულათა მინიმალური ზღვარი.ეხლახანს წავიკითხე ამ გამოცდაზე ქართული ენისა და ლიტერატურის პედაგოგების დაწერილი მარგალიტები , ეს საშინელებაა, კიდევ უფრო მეტი საშინელება ისაა, რომ ეს პედაგოგები 2014 წლამდა ისევ ისე იქნებიან სკოლებში და წარმატებით დაამახინჯებენ ჩვენს შვილებს და ჩვენ კი უძლურები ვართ. ქალაქის სკოლებში კიდევ არაუშავს არჩევანი დიდია, ადგები და მონახავ სადმე კარგ სკოლას, აბა ჩვენ რა ვქნათ, სოფლებში? სად წავიყვანოთ ჩვენი შვილები? ზოგს გაკვეთილზე საკერავი მოაქვს , ზოგს ძინავს, ზოგიც საეთოდ მიმცილებელ მომცილებელი სჭირდება უკვე ასაკისა გამო ვეღარც მოძრაობს, აბა დირექტორი ვინმეს ხომ ვერ აწყენინებს, შეკრული კოლექტივია, ზოგიც მეზობელია,ზოგი ახლობელი და ნათესავი, ზოგი ნათლია, ზოგი ნათლული, ზოგისაგან დავალებულია, ზოგის ეშინია, ზოგს იქეთ აშინებს და ა.შ. განათლების სამინისტროს კი დაავიწყდა, რომ განათლების საკითხს კურირებს ქვეყანაში და არა კრიმინალს. საჯარო სკოლებისათვის ერთნაირი გარემო არაა შექმნილი ... ზოგ სკოლას თანამედროვე დონის სტომატოლოგიური კაბინეტით უზრუნველყოფენ, ზოგს კი ფანჯრებიც კი სანატრელი აქვს ზამთარში. ზოგ სკოლას ზამთარში დახურული აუზი აქვს, ზოგ სკოლაში კი ბავშვები ნაძვის გამხმარი წიწვებით დარბიან, რათა დაჟანგული შეშის ღუმელი როგორმე დაანთონ და გათბნენ, აბა ნედლი შეშით ღუმელს ვერ აანთებ, შეშას კი შუა ზამთარში ამზადებენ სკოლებისათვის.ამზადებემ ისევ ბავშვები,არადა სწორედ ამ საქმისათვის თანხები იწერება სკოლის ბიუჯეტიდან, მაგრამ როცა ვთქვი ეს ბავშვზე განხორციელებული ტრეფიკინგს გავსმეთქი, მიპასუხეს, არა ბატონო რას ამბობთ ეს ბავშვისათვის სასარგებლო შრომააო. ბავშვმა რომ რაიმე მოიწიოს შეშის ჩეხვის დროს ნაჯახით, ნეტა მაშინ რასთან გვექნება საქმე? ასე გადის ნახევარი გაკვეთილი.მერე ნახევარი ტრიმესტრი, ნახევარი წელი ... რათქმა უნდა ბავშვებსაც ეს უნდათ, წლის ბოლოს კი წიგნის მხოლოდ მესამედი თუ ,,ისწავლეს" ესეც დიდია. ნეტა ამ ყველაფერს რატომ ვწერ , ვის რაში აინტერესებს? არადა როგორ ცხელა... მე კიდევ ესეც მცხელა...
იტყვიან ხოლმე ბავშვს თუ სწავლა უნდა სადაც არ უნდა იყოს , როგორ სკოლაშიც არ უნდა სწავლობდეს, მაინც ისწავლისო. მეც ამის იმედად ვარ დარჩენილი...ვნახოთ როგორ გამართლდება ეს გამოთქმა, მაგრამ ღირს გავრისკო და მარტო ამის იმედად დავრჩე? თუ მეც მოვიმარაგო რეპეტიტორებისათვის მისაცემი ათასობით ლარი?

სასტუმრო ,,გურიის ხიბლი" -სტუმრად დვაბზუში ნაზი ჯაველიძესთან

13 აგვისტოა, ზაფხულის ყველაზე ცხელი დღე, ამ დროს სოფელი თითქმის დაცლილია, ვინ სად აფარებს გაუსაძლის სიცხეს თავს და ვინ სად, ვინც ადგილზეა ისინი კი თხილის მოსავლის აღებითაა დაკავებული. ქალთა ცემტრის მუშაობაც ამის გამო მინელებულია.
ჩვენი გაზეთის დღევანდელი სტუმარი ნაზი ჯაველიძე გახლავთ.
ბევრი მსმენია მასზე, როგორც ენერგიულ, აქტიურ და მიზანდასახულ ადამიანზე, მაგრამ მასთან სტუმრობამ მოლოდინს გადააჭარბა და კიდევ ეთხელ გააქარწყლა მითი იმის შესახებ, რომ სოფელში წამატებული ბიზნესის კეთება შეუძლებელია.
მისი სახლი არ ვიცოდი, ისე მივადექი დიდი ძებნა არ დამჭირვებია, შორიდანვე მიაქცევთ ყურადრებას მის მოვლილ და ბაღნარად ქცეულ ეზო მიდამოს. ჭიშკართან ნათელი სახითა და ღიმილით შემოგვეგება. შესვლისთანავე იგრძნობთ კომფორტს, (ყოფით კომფორტს არ ვგულისხმობ მხოლოდ) მისი ასეთი ხასიათი პირდაპირ მორგებულია მის ბიზნესზე-- საოჯახო კერძო სასტუმრო, სადაც არის ოჯახური სითბო, საუკეთესო გარემო, კვება_ეკოლოგიურად სუფთა ბიოპროდუქტებით. სხვა რა უნდა სტუმარს!
როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი?_ქალბატომი ნაზი 2006 წლიდან მოყოლებული ,,ელკანას” წევრი ფერმერია, მას აქვს მცირე მეურნეობა, თხილი, კივის ბაღი, ვენახი, მოჰყავს ეკოლოგიურად სუფთა ხილი და ბოსტნეული, ჰყავს ღორი, ქათამი, ძროხა… ,, ელკანას”წარმომადგენლებმა მას შესთავაზეს მისი სახლი კერძო საოჯახო სასტუმროდ მოეწყო, მათივე რჩევით დაიწყო ბიოპროდუქტების მოყვანაზე მუშაობა, მის ვენახში მოწეული ცოლიკაურის ჯიშის ყურძნის ღვინოს დიდი სიამოვნებით აგემოვნებენ უცხოელი თუ ადგილობრივი სტუმრები.

სტუმრებს ქალბატონი ნაზი მისი ბაღის პროდუქტებით უმასპინძლდება.
სასტუმრო შედგება 4 საძინებლისაგან, კეთილმოწყობილი აბაზანა ტუალეტით, პირველ სართულზე საბანკეტო ზალით, ბარით, ეზო მანამდვილი წალკოტია ნაირფერადი ეგზოტიკური ყვავილებით, ამ ყვავილებში ჩაფლული ეთნოგრაფიული ელემენტებით გაფორმებული ფაცხით,სახლთან ულამაზესი მდინარე ,ზედ ნავით. ამ ყველაფერს თუ ტურებსაც დავუმატებთ ტურისტებისათვის შეიქმნება საუცხოო გარემო, თან მინიმალური დანახარჯებით. ასე რომ ქალბატონი ნაზი ჯაველიძე თქვენს მოლოდინშია! ტელეფონი: 899 787516, 890 787516, მისამართი ოზურგეთის რ-ნი სოფ. დვაბზუ

დვაბზუს ქალთა ცენტრის გაზეთი ,,სოფლის ხმა"

გაზეთი უკვე მეხუთე თვეა რაც გამოდის, ჩვენი დონორის ,,ფონდი ტასოს" ფინანსური მხარდაჭერით, ვერ დავიკვეხნით დიდი ჟურნალისტობას, მაგრამ ჩვენი ხალხი ამ გაზეთმა გამოაცოცხლა და სულ სხვა იმედებით ვუყურებთ ჩვენი სოფლის მომავალს , ჩემი ბლოგის სტატიებიც სწორედ ამ გაზეთიდანაა, მინდა სხვამაც წაიკითხოს ,იქნებ რაიმე შენიშვნები და რჩევები მომცეთ ამ გაზეთის კონცეფციასთან დაკავშირებით,ჩვენი გაზეთი მოკრძალებული ტირაჟით ,ოფისის ტექნიკური შესაძლებლობებით გამოდის , მომავალში კი გვინდა არამარტო რამოდენიმე სოფლის პრობლემებსა თუ სატკივარზე დავწეროთ, მთელი რეგიონის მოსახლეობა გახდეს ჩვენი მკითხველი.

არა ომს!

ოსეთის ომი დიდხანს იქნება განსჯის საგანი, ბევრს ილაპარაკებენ და დაწერენ ომის ქართულ, რუსულ, ოსურ თუ ამერიკულ ვერსიებზე, ბევრს იტყვიან ომის მიზეზებსა თუ შედეგებზე, სხვა ქვეყნების ინტერესებზე, რუსეთის ამბიციებზე, საქართველოს არასწორ გადაწყვეტილებებზე, მაგრამ უფრო და უფრო ნაკლებს ისაუბრებენ ადამიანების მიერ გადატანილ ტრაგედიაზე, რომლებმაც დაკარგეს რაც კი შეუქმნიათ ცხოვრების მანძილზე, დაკარგეს ახლობლები, დაკარგეს მშვიდობა. მათ წაერთვათ სიცოცხლის უფლება, მათზე განხორციელდა ეთნიკური წმენდა, ძარცვა, ქონების განადგურება, ტყვეობა. მარტო ბოლო ოსეთის ომის დროს 2008 წლის 3 სექტემბრის მონაცემებით რეესტრში გატარებულია 125 819 დევნილი, ხოლო 36 000-მა ადამიანმა გადაკვეთა საქართველო-რუსეთის საზღვარი და ჩრდილოეთ ოსეთს შეაფარა თავი.
არასამთავრობო ორგანიზაციების ანგარიშში ვკითხულობთ
-,,საქართველო პატარა ქვეყანაა, მცირე ტერიტორიით და მცირე მოსახლეობით, თუკი ტრაგედია და დანაშაულის სიმძიმე მსხვერპლის ოდენობით იზომება, ჩვენი ტრაგედიის მასშტაბი, რაოდენ სასტიკიც უნდა ყოფილიყო, ვერ გაუტოლდებოდა გენოციდს და ეთნიკურ წმენდას იუგოსლავიაში, კამბოჯის ტრაგედიას, მაგრამ ტერიტორიისა და მოსახლეობის სიმცირის გამო არ შეიძლება დამნაშავეთა პასუხისმგებლობისაგან განთავისუფლების ლეგიტიმაცია. მსოფლიო წესრიგის კითხვის ნიშნის ქვეშ დაყენება და ორმაგი სტანდარტებით მოქმედება კაცობრიობას საბოლოოდ მძიმე შედეგებამდე მიიყვანს. არ შეიძლება ათიათასობით უფლებააყრილი ქართველი დევნილისათვის საკუთარი სიმართლის დამტკიცებისა და უფლებების აღდგენის შესაძლებლობის წართმევა.
არადა ამ ომს გადარჩენილთა მახსოვრობაში სამუდამოდ დარჩება საშილელი განცდა შიშისა. არაეთი წიგნი დაიწერა და კიდევ დაიწერება ამ ომის შესახებ, მაგრამ წიგნი რომელსაც ჰქვია ,,მე მქვია. . .” და რომელიც გამოსაცემად მოამზადა ,,წამების მსხვერპლთა ფსიქოსოციალური და სამედიცინო რეაბილიტაციის ცენტრმა, ძალიან შთამბეჭდავია. ამ წიგნში მოთხრობილი ადამიანთა ისტორიები და განცდები ძალიან გავს ერთმანეთს.
იძულებით ადგილნაცვალი ქალბატონი აფხაზეთიდან წერს:
__ახლა ამასწინათ კიდევ ჩვენმა მეზობელმა აივანზე ჩამოიხრჩო თავი და მაგ ამბავმა სულ გამაგიჟა. ერთი კვირაა აღარ მძინებია, ცუდია ამდენ რამეს რომ გადაიტან და მერე ასეთ უბედურებას რომ ნახავ. . . იმ ომმა და ამდენმა საშინელებამ მეც ძალიან შემცვალა. ადრეც მეცოდებოდა გაჭირვებული, მაგრამ ახლა რაღაცნაირად ყველა მეცოდება. მინდება, რომ ყველას დავეხმარო. თურმე ომი ადამიანებს აკეთილშობილებს.
მე ადრე უფრო ჩაკეტილი ადამიანი ვიყავი, ახლა რომ შეიძლებიდეს ყველაფრის თავიდან დაწყება, ბევრ რამეს შევცვლიდი, ეხლა უკვე ვიცი, რომ ცხოვრებას დასასრული აქვს და აი, იმ ჩემს ძველ მეზობლებსაც, რომლებთანაც არ მქონდა კარგი ურთიერთობა, რომლებიც კადრულობდნენ რაღაც-რარაცეებს, იმათაც შევცვლიდი ჩემი ცხოვრებით, ჩემი მაგალითით.. .ჩვენ ხომ ერთმანეთის მიმართ კეთილები უნდა ვიყოთ, ჩვენ ქრისტიანები ვართ და . . . ახლა ამაყი არ ვარ. ადრე ცოტა ამაყი ვიყავი, აი, ამას შევცვლიდი_სიამაყეს. . .
დევნილი სამაჩაბლოდან სერგო ხადური: __,,სარდაფში სკამს ვასწორებდი და უცებ წნევამ მომისროლა. მამაჩემი გვერდით იდგა და ისიც დაეცა, ყველაფერი სულ ალბათ 15 წამს გრძელდებოდა, უზარმაზარი ფანჯარა ჩამოიმსხვრა. ყველანი სისხლში ვიყავით. რომ მივედით , ჯერ კიდევ სუნთქავდა, სისხლი მოსდიოდა ზურგის მხრიდან. მკერდის არეში ჰქონდა შემავალი ჭრილობა, უკან ზურგის მხარეს გამოდიოდა. წამებში გარდაიცვალა, ხელში ჩამაკვდა.
მე სხვანაირი გავხდი, შევიცვალე. . . “
,,საქართველოში ამჟამად ყოველი მეთერთმეტე ადამიანი დევნილია.” თომას ჰამარბერგი

ერთ-ერთი რეპრესირებული ოჯახის მოკლე ისტორია.

ინტერვიუ ქ-ნ იზოლდა საბაშვილთან (მოგონებანი მამაზე)

_- როგორც გადმოცემით ვიცი, მამა ისეთ დროს დააპატიმრეს, თქვენ ძალიან პატარა იყავით, როგორ გაიხსენებთ დღეს მამას?
ქ-ნი იზოლდა: რა თქმა უნდა, მამა არ მახსოვს, მაშინ თვეების ვყოფილვარ. მამა - ვლადიმერ პანტელეიმონის ძე საბაშვილი 1937 წელს 33 წლისა იყო. მამა როცა წაიყვანეს, მაგიდაზე მისი დისერტაცია ყოფილა გაშლილი. დედაც დააკავეს... მე კი უპატრონო ბავშვთა თავშესაფარში ჩავუბარბივარ ხელისუფლებას. ეს მოულოდნელი იყო ყველასათვის, მამა კარგი მუშაკი იყო, ძალზედ განათლებული - ორი უმაღლესი ჰქონდა დამთავრებული. ვის აინტერესებდა, მისი ცუდი არ ვიცი... არც დედამ იცოდა, მამამ ბევრს მისცა განათლება, ბევრსაც ფინანსურად ეხმარებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ დიდი მდიდრები არასდროს ვყოფილვართ. არავისთვის ცუდი არ გაუკეტებია არასდროს. ყველაფერი წაიღეს, რაც კი შეიძლებოდა... დედა მალევე გაანთავისუფლეს, მამა კი კარგა ხანს ცოცხალი გვაგონა. დიდი ხნის შემდეგ გავიგეთ, რომ დახვრეტილი იყო... დაბრუნებულმა დედამ ძებნა დამიწყო, მაშინ ბევრი ბავშვი ხვდებოდა ასეთ დაწესებულებებში, მე კი დედამ ნიშნით მიცნო, რომელიც დაბადებიდან მქონდა (ტუჩზე მეჭეჭით). ძალიან დიდი სიდუხჭირე გამოვიარეთ: ოთხი დები გაგვზარდა დედამ, ჩვენ შიშთან ერთად ვიზრდებოდით, მიუხედავად ამ შიშისა ყოველთვის სიმართლის თქმა მიყვარდა(ეღიმება), დედა კი ამის გამო ხშირად გვიბრაზდებოდა. მახსოვს ერთადერთი, ვინც ჩვენთან სიარულსა და დახმარებას ბედავდა ეს იყო მარუსი დეიდა, მას მოჰქონდა ჩვენთვის საჭმელი, დედას ჩვენს მოვლაში ძალიან ეხმარებოდა... (ქ-ნი იზოლდა ძალიან განიცდის, მეტს ვეღარ ვაგრძელებთ და ჩვენი ინტერვიუც ასე მალე შეწყდა).
კიდევ ერთხელ ვესტუმრეთ ინტერვიუს გასაგრძელებლად, მაგრამ ამაოდ, ქ-ნი იზოლდა ისევ ისე ანერვიულდა. თანაც დააყოლა:
ქ-ნი იზოლდა:ადრე ასეთი განცდებით ამ ამბავს არ ვიგონებდი, ეხლა კი ალბათ, ეს ყველაფერი ჩემი ასაკის ბრალია. ძალიან გულჩვილი გავხდი, ყველაფერზე მეტირება, ეტყობა მაშინდელი განცდა დღემდე არ მტოვებს...
ვეღარ ჩავეძიე ქ-ნ იზოლდას ვინ იყო კონკრეტულად "მარუსი დეიდა", სწორეს ასეთი მამაცი ადამიანების დამსახურებაა მაშინდელი რეპრესირებული ოჯახების ფიზიკური გადარჩენა. ნეტა რას განიცდიდნენ მათი მეზობლები, მართლა "ხალხის მტერი" ეგონათ ვლადიმერ საბაშვილის ოჯახი თუ შიშს ვერ ლახავდნენ?
ათწლეულები გვაშორებს იმ წლებს, ბევრი მათგანი თავად მოესწრო იმ საშინელაბას, ბევრმაც გადმოცემით ვიცით, ეს უკვე საკამათოც აღარაა, რომ სიმართლე უმრავლესობით არ მტკიცდება, არც უმცირესობაში ყოფნა ნიშნავს დამარცხებას. მთავარია ისე იცხოვრო, რომ სიმართლეს ემსახურებოდე, და თუნდაც ერთი ორი გყავდეს თანამოაზრე, პროგრესი გარდაუვალია.
ქ-ნი იზოლდა საბაშვილის ოჯახი დღეისათვის რეაბილიტირებულია, საზოგადოებაც შეიცვალა, ისე აღარ აზროვნებს როგორც მაშინ, აღარც სიმართლის თქმისათვის ხვრეტენ ადამიანებს, მაგრამ მიუხედავად ამისა, დღესაც ძნელია ისეთი ადამიანების პოვნა, ვისაც საზოგადოებრივი აზრის არ ეშინია, არ ეშინია სიმართლის თქმისა. არ ეშინია საკუთარი პოზიციის გამოხატვისა. ალბათ ტყუილად არ უთქვამთ "შიშს დიდი თვალები აქვსო."

განათლების რეფორმა და რეალობა

განათლების რეფორმის წარუმატებლობის მიზეზების ძიე-ბაში დაკარგული აქტიური მოქალაქის წერილი ( ერთ პატარა რაიონში (ოზურგეთი) ერთ პატარა სოფელის სკოლაში (დვაბ-ზუს საჯარო სკოლა) მომხდარი გაუგებრობა.

ა.წ. 8 ივნისს დვაბზუს ქალთა ცენტერის ინიციატივით, ჩატარდა კრება, რომელშიც მონაწილეობას იღებდნენ სკოლის პედაგოგები, მშობლები, და უბრალოდ სასკოლო საკითხებით დაინტერესებული მო-ქალაქეები.
კრების მიზანი იყო სკოლაში არსებული იმ პრობლემების წინა პლანზე წამოწევა, რომელთა მოგვარებაც მათ ხელთ არსებული რესურსებით იქნებოდა შესაძლებელი.
კრებაზე გამოითქვა მშობელთა მხრიდან პრეტენზიები საგაკვეთილო პროცესთან დაკავშირებით, განიხილეს რამოდენიმე პედაგოგის მასწავლებელთა ქცევის კოდექსთან შესაბამისობის საკითხი.
გამოითქვა აზრი კაბინეტური სისტემის დადებით და უარყოფით მხარეებზე, დაისვა საკითხი რამოდენიმე საგანში(კერძოდ ხელოვნება, მუსუკა, შრომა) ერთი კაბინეტის მოწყობის თაობაზე. რაშიც დახმარება შევთავაზეთ, ანუ ამ კაბინეტისათვის სარემონტო თანხების მოძიებას დავპირდით მათ. ეს პროექტი იდეის დონეზე განვიხილეთ, რაც ყველა იქ მყოფებმა მოიწონა.
ხანგრძლივი საუბარი გაიმართა ასევე სკოლაში არსებული ტექნიკური ბაზის-- კერძოდ კომპიუტერების გამოყენებისა და სასწავლო პროცესში ჩართვის შესახებ, ამ საკითხშიც ერთსულოვნება იყო. და ბოლო საკ-თხი იყო სკოლაში კაპ. რემონტის ჩატარების შემთხვევაში სველი წერტილებისათვის, ტუალეტებისათვის და ბუფეტისათვის სკოლის შენობაში გამოძებნილიყო ადგილი.
ამ საკითხების განხილვის შემდეგ, შევთანხმდით იმ საკითხებზე, რომლებიც ყველასათვის მისაღები იყო. ჩვენი შეხვედრის მიზანიც ეს იყო, რომ ცვლილებები, ინიციატივები და სიახლეები, არავისათვის ყოფილიყო მტკივნეული და მიუღებელი.
შეირჩა 4 საკითხი, შედგა მიმართვის ტექსტი, რაზეც 15-მა ქალმა მოვაწერეთ ხელი, გადავეცით სკოლის დირექციას და სამეურვეო საბჭოს განსახილველად, ამისათვის მათ მიეცათ 2 კვირიანი ვადა, ტექსტში ნახ-სენები იყო, რომ საკითხების დადებითად ან უარყოფითად გადაწყვეტის შემთხვევაში ვითხოვდით დასაბუთებულ, გამართულ პასუხს.
ეს საკითხებია
1. კაბინეტური სისტემის აუცილებლობის დასაბუთება.
2. სახელოვნებო (ხელოვნება, მუსიკა) კაბინეტისათვის ოთახის გამოყოფა.
3. კომპიუტერის სწავლება.
4. სკოლის შენობაში სველი წერტილებისა და ტუალეტე-ბის მოწესრიგება.

განიხილა საბჭომ აღნიშნული საკითხები და პასუხად მივიღეთ:

1) საკითხი შეეხებოდა კაბინეტურ სისტემას, რაზეც პედ-საბჭომ 15 პედაგოგმა თქვა უარი, საფუძვლად გამოიყენეს განათლების შესახებ კანონი მუხლი 21 (მასწავლებელს უფლება აქვს მოითხოვოს მუშაობისათვის აუცილებელი პირობები)
2) საჯარო სკოლის ქონებაში არსებული უძრავი ქონების მესამე პირისათვის სარგებლობის გადაცემაზე თანხმობის გაცემის უფლება აქვს საქ. ეკონომიკურ განვითარების მინისტრს.
პირველი საკითხის პასუხი, წინააღმდეგობაში მოდის მეორე სა-კითხის პასუხთან, კერძოდ ,,განათლების კანონის მუხლი 21-- მასწავლებლებს უფლება აქვთ მოითხოვონ მუშაობისათვის საჭირო პირობები,” მაშინ რატომაა ეს კნონი შერჩევითი და რატომ არ აქვს იგივე ხელოვნებისა და მუსიკის პედაგოგებს ამ პირობების მოთხოვნის უფლება? მითუმეტეს, თუ ამ კაბინეტის მოწყობისთვის ხარჯების გამოყოფას სკოლის დირექციას არავინ თხოვს? პასუხში კი ნათქვამია, რომ მესამე პირისათვის სარგებლობის უფლების გაცემაზე ეკო-ნომიკის სამინისტროსაგან თანხმობაა საჭირო. ჩვენს მიერ მიწოდებულ მიმართვის ტექსტში არსადა არაა ნახსენები მესამე პირი, საუბარია მხოლოდ კაბინეტზე, სადაც გაკვეთილი უნდა ჩატარდეს.
მესამე და მეოთხე საკითხებზე პასუხები დამაკმაყოფილებელია, თუმცა ამაშიც ეჭვი მეპარება სექტემბრიდან ეს საკითხები განხოროციელდეს.

და კიდევ რაც ყველაზე მთავარი და შემაშფოთებელია

8 ივნისიდან მოყოლებული მიმდინარეობს ზეწოლა პედაგოგზე, რომელიც ამ შეხვედრაზე იმყოფებოდა, ზეწოლა არაპირდაპირი გზით კოლექტივის, კერძოდ დირექციათან დაახლოვებული პედაგოგების მხრიდან. მათი აზრით საუბარია შეთქმულების თეორიაზე, მაშინ როცა არავითარ შეთქმულებას ადგილი არ ჰქონია, პირიქით ჩვენი ქალთა ცენტრი აქტიურად თანამშომლობს სკოლასთან, ჩვენი ცენტრის ფინანსური მხარდაჭერით ვუშვებთ სასკოლო ჟურნალს ,,ცისარტყელას”, ჩვენს მიერ განხორციელებულ ბოლო 2 პროექტში ძირითად სამიზნე ჯგუფი პედაგოგები და მოსწავლეები არიან, ჩვენი ცენტრის დახმარებით 30-მდე მოსწავლემ უფასოდ შეისწავლა კომპიუტერი. მე-9-10-11 კლასის მოსწავლეთა ბაზაზე შეიქმნა დებატ-კლუბი, მოზარდებმა შეიძინეს დებატების კულტურა, პრეზენტაციის უნარ-ჩვევები, ბოლო ოთხი თვის განმავლობაში ჩვენმა ცენტრმა ამ მოსწავლეებთან ერთად ჩავატარეთ აქცია 1.ჟურნალ ,,ცისარტყელას,, დაბადების დღე, 2. აქცია ,,სუფთა გარემო” და ,,1 ივ-ნისი ბავშვთა დაცვის დღეა.”
ჩვენი მხრიდან სასკოლო ცხოვრებაში უხეში ჩერევის არავითარი მცდელობას ადგილი არ ქონია არასდროს, პირიქით ჩვენი ცენტრის თანამშრომლების, მშობლების, პედაგოგების და უბრალო მოქალაქეების ერთად თავშეყრის მიზანი იყო სკოლის პრობლემებში გარკვევა, მათი თანადგომა და დახმარება, ჩვენი მიზანი იყო ასევე სამეურვეო საბჭოები გამხდარიყო ქმედითი ორგანო და მათ მისცემოდა ის ფუნქცია, რომელიც მინიჭებული აქვთ მოქმედი კანონმდებლობით.
სწორედ ამ მოვლენების ფონზე გავეცანი ,,საერთაშორისო გამჭვირვალეობა-საქართველოს” დასკვნა-რეკომენდაციებს განათლების რეფორმასთან დაკავშირებით. რამაც კიდევ ერთხელ, საბოლოოდ ამიხილა თვალი, თუ რატომ ვერ მოხდა ამ რეფორმის განხორციელება. ამის მიზეზია სწორედ ის გარემოება, რომ სიახლეს ვერ შეიტანს ვერანაირი რეფორმა იმ სივრცეში , სადაც ასე ფესვებგადგმულია ძველი საბჭოური მენტალიტეტი, აქ დღემდე მისტირიან იმ დროსა და იმ სისტემას.
,,განათლების რეფორმების დადებითი ნაბიჯების მიუხედავად, საქართველოში განათლების სისტემის მრავალ ნაკლოვანებასა და ხარვეზებს სიცოცხლეს უხანგრძლივებს ძველ სისტემის სავალალო გადმონაშთები." ნათქვამია დასკვნაში რაც რეალობაა.
ამ რეფორმის წარუმატებლობის ერთ-ერთი მიზეზი ისიცაა, რომ განათლების სამინისტროს ფუნქციებში შედის მხოლოდ ადმინისტრაციულ და უსაფრთხოების საკთხებთან დაკავშირებული წესების დაცვა, ხოლო სკოლებში სწავლების ხარისხი და გაკონტროლება მათ კომპეტენციებს არ განეკუთვნება.
ამ ყველაფერის შედეგია: დაშინებული დირექტორები, რომლებიც დამოუკიებლად ელემენტერულ გადაწყვეტილებებსაც კი ვერ იღებენ , ყველაფერს ადგილობრივ რესურსცენტრს უთანხმებს, დაშინებულია პედაგოგებიც, მათივე მიერ ხელმოწერით დადასტურებულ პოზიციას ელემენტერულ საკითხებთან მიმართებაში ვერ იცავენ, მათ ეშინიათ ის საარსებო(ხელფასი) მინიმუიც არ დაკარგონ რაც წლების მან-ძილზე დიდი ძალისხმევით შეინარჩუნეს. ანგარიშწორებით დაშინებულია მოსწავლეებიც, რომლებიც სიმართლის თქმისათვის ისჯებიან სხავადასხვა მეთოდებით.
მთელი სისტემა პოლიტიზებულია ვერტიკალის პრინციპით, სკოლებში ყოველგვარ სიახლეში ხედავენ საფრთხეს, ჩვენს შემთხვევაში, ამ კონკრეტულ საქმეზე, მხოლოდ ერთი დასკვნის გაკეთება თუ შეიძლება: თუკი სამეურვეო საბჭო შეიძენს ქმედით ფუნქციას, თუკი პედაგოგები მოითხოვენ შეუქმნან მათ სამუშაო პირობები, თუკი მშობლები იქნებიან აქტიურები, მომთხოვნები თავიანთი შვილების განათლებისათვის, ამ საკითხებზე იმსჯელებენ საჯაროდ, მოითხოვენ კანონიერების აღსრულებას, და თუკი ისინი ერთი პატარა უმნიშვნელო საკითხის გატანას მოახერხებენ, გაჩნდება შიში იმისა, რომ ხვალ უფრო მეტი არ მოითხოვოს საზოგადოებამ, ეს შიშია სწორედ განათლების რეფორმის კრახის მიზეზი. და არამარტო განათლების რეფორმის კრახის, ჩვენი სახელმწიფოს დემოკრატიული პრინციპების დამკვიდრების შეფერხების მიზეზიც.

,,დვაბზუს ქალთა ცენტრის” ხელმძღვანელი ქეთევან ხიდაშელი

მაგთის ,,გაპრავებული" თაღლითობა

2 თვის წინ შევიძინე მაგთიფიქსის ინტერნეტის მოდემი, ხელშეკრულება , რომელიც ყიდვისას მომცეს და რომელსაც ხელი მოვაწერე სიმართლე გითხრთ არც წამიკითხავს, იმხელა რიგში ვიდექი თითქმის 2 საათი,ამის თავი ნამდვილად აღარ მქონდა, სიტყვიერად აგვიხსნეს, პირობები, რომელიც მაკმაყოფილებდა. წინასწარ გადავიხადე 4 თვის თანხა და მხოლოდ ეხლა გავიგე, რომ ყველა პირობა რომელიც სიტყვიერად დაგვიდეს ტყუილი აღმოჩნდა. მოდემის ღირებულება 155 ლარია, ყოველთვიური გადასახადი 45 ლარი, დღეს აღმოჩნდა, რომ თვეში მხოლოდ 5 გბ ის სარგებლობა შეგვიძლია ამ პაკეტით ,ამოწურვის შემთხვევაში უნდა შევიძინოთ მეგაბაიტები, წინააღმდეგ შემთხვევაში მაღალსიჩქარიანი ინტერნეტი გადაიქცევა მინიმალურსიჩქარიან ინტერნეტად, და გადახდილი 45 ლარი ჰაერში გაფრინდება. რეკლამებში ყველგან ნახსენები იყო, რომ ეს იყო ულიმიტო , ხელშეკრულებაში კი არსადაა სიტყვა ულიმიტო. ხელშეკრულებაში აგრეთვე არსადაა ნახსენები არც სიჩქარე, არც ფასი (მოწყობილობის), არც კონკრეტული პირობები. მხოლოდ ერთია ნათქვამი, რომ ხელშეკრულებით მაგთი მე-5 პუნქტში იღებს ვალდებულებას:
5.2.წინასწარ პერსონალური შეტყობინების გარეშე დაადგინოს, გააუქმოს ან და შეცვალოს მომსახურების სახეები,პირობები,და წესები, საფასურიდ ოდენობა, მათი გადახდისა და დამრგვალების წესები
ეს ერთი პუნქტი აძლევთ მათ საშუალებას ნებისმიერ დროს, ნებისმიერი ტარიფი დაადონ მათ მომსახურებას, არის თუ არა ეს ხელშეკრულება კაბალური?

რანი ვართ დღეს?

ჩვენ ძალიან დიდი დრო გვჭირდება იმისათვის, რომ სახელმწიფოებრიობა გავიგით რას ნიშნავს, მართლაც გავხდეთ სახელმწიფოს შენების მონაწილენი . ჩვენთან ჯერჯერობით ყველაფერს წინ ფსევდო უდევს, პატრიოტიზმსაც, რწმენასაც, სიყვარულს, ღირებულებებსაც... შესაბამისად ყველაფერი ვითომ კეთდება, ყველაფერი ფასადურია, ცისარტყელას ფერებით შეღებილი შენობების მიღმა დანგრული და გაპარტახებული ინფრასტრუქტურაა, მოვლილი ახლადაშენებული ლამაზი ტაძრების მიღმა კი სხვისი განკითხვითა და მაღლიდან მაცქირალი, ამპარტავნებით გაბრუებული მრევლი და ხიბლში ჩავარდნილი ვერცხლისფერი ჯიპებიდან მომზირალი , ლამის ღმერთად შერაცხული მოძღვრებია.
ძნელია უბრალოდ ისეთი ადამიანების პოვნა, ვისთვისაც ყველაფერი ფსევდოს გარეშე ესმის , ესმის ღრმად,ასეთი ადამიანები უმცირესობაშია, მათ იოლად უმკლავდებიან, არ იშურებენ იარლიყებს, ,, მოღალატე", იოღოველი", ,,სატანსტი, " უღმერთო, ,, კრემლის აგენტი", ,,იუდა" .... რამდენი ჩამოვთვალო.
არსებობს ორი უკიდურესობა, სადაც უკვე კამათი და დიალოგი ყოველგვარ აზრს კარგავს. ერთი მხარისათვის მეორე მხარე კატეგორიულად მიუღებელია. შეუწყნარებლობა ყველგან: პოლიტიკაში, ყოფით ცხოვრებაში, ეკლესიაში, მაშინ სადღა წავიდეს ადამიანი, ვისაც სხვანაირად ესმის, სხვანაირად აზროვნებს? ან უბრალოდ არ გავს უმრავლესობას?
ინკვიზიცია, რომელიც კაცობრიობამ გამოიარა, დღეს ისევ აქტუალურია, არის ხალხი ვინს სიამოვნებით კოცონზე დაწვავდა განსხვავებული აზრის მქონეს, ,,მორწმუნე მრევლი" კი თავიანთ სულიერ მამებთან ერთად ამ კოცონს თითო ფიჩხს სიამოვნებით მიუმატებდა.
ვფიქრობ ეშველება ამ ქვეყავას ოდესმე?

უფლებებაყრილი ადამიანი

ბევრს ალბათ ძალიან კარგად ახსოვს ის საშინელი სახელმწიფო, რომელსაც საბჭოთა კავშირი ერქვა, მთელი თავისი სასტიკი რეჟმითა თუ კანონებით, უამრავი ადამიანი გახდა მაშინდელი ეპოქის მსხვერპლი, ზოგის ,,რეაბილიტაცია“ მოხერხდა, ამას თუ რეაბილიტაცია ერქვა, სტატუსი და ყოველთვიური მიზერული თანხა. მინდა ერთ ადამიანზე მოგითხროთ,ეს არის ბატონი კაკო მეგრელაძე, იგი დღეს ცხოვრობს ოზურგეთის რაიონში სოფ. დვაბზუში, ის განათლებული ადამიანია, დამთავრებული აქვს პუშკინის პედაგოგიური ინსტიტუტი, მუშაობდა სკოლაში, ხოლო 70-ან წლებში უშიშროების სამსახურში ჩვეულებრივ რიგით საწყობის მუშად დაწყო მუშაობა, ერთ დღეს კი, როცა მან გადაწყვიტა უშიროებიდან თავის დაღწევა, ეს საკმაოდ ძვირი დაუჯდა, დღესაც ვერ იხსენებს მიზეზს რა მოხდა, რატომ აღმოჩნდა ფსიქიატიულ საავადმყოფოში, (1978წელს) სადაც მან ლამის მთელი ცხოვრება გაატარა, (გამოვიდა 1990) იქედან გამოსულს კი აღარც ჯანი შერჩა და აღარც ღონე, აღარც ქონება და აღარც სახლ კარი,აღარც დაპირებული ჯგუფის ინვალიდობის დაგროვილი პენსია დაახვედრეს. მეურვე კი უკვე ათი წელია რაც ცოცხალი აღარ ჰყავს, ბ-ნ კაკოს არავინ ჰყავს არც მეუღლე, არც შვილი და არც არავინ ახლობელი ნათესავი,ის აღმოჩნდა მარტო შერყეული ჯანმრთელობით ღია ცის ქვეშ. დიახ ღია ცის ქვეშთქო, რომ ვამბობ არ ვაჭარბებ, ცხოვრობს ძველი დანგრეული მაღაზიის შენობაში. ის რა თქმა უნდა იღებს სოციალურ დახმარებას, იღებს ჯგუფით პენსიასაც (საპენსიო ასაკი ჯერ არ შესრულებია იგი დაბადებულია 1946 წელს), მაგრამ ეს არ შველის მის უმძიმეს მდგომარეობას.
დიდხანს უყურებს ხოლმე ,,იმედი ელ-ის“ სადაზღვევო ხელშეკრულებას და უკვირს 15000 ლარიანი სადაზღვევო ხელშეკრულებიდან მხოლოდ წამლებზე 20%-იანი ფასდაკლება, და მისთვის გამოუსადეგარი გამოკვლევები ეკუთვნის, მას ყოველთვიურად წამალი ჭირდება, დახმარება მთლიანად წამლებში ეხარჯება, ის სამართლიანად კითხულობს-- ,,რად მინდა ქაღალდზე დაწერილი 15000 ლარიანი დახმარება?--მომეცით თუნდაც თვეში 25 ლარის წამლები“. ეს ადამიანი მიუხედავად იმისა, რომ ფსიქიკური პრობლემები აქვს, ნამდვილად არაა გიჟი, მტერი ვერ მიხვდა ამ სიყალბეს, ის ადამიანები ვინც სოციალურ პოლისს ფლობს, მათ 5% -ს თუ ჭირდება ოპერაცია, დანარჩენს იქნებ 10 ლარის წამალი შველის, ფაქტიურად ხალხი მოტყუებულია.
მასთან საათობით საუბრისას დავრწმუნდი, რომ მას დიდი ტრავმა აქვს გადატანილი, მაგრამ კონკრეტულად რა, ამას ვერ იხსენებს, ან არ უნდა ამაზე საუბარი॥
და დღეს თუკი მოხერხდა 30-იან წლებში დაზარალებულთა რეაბილიტაცია,მათთვის სტატუსის მინიჭება, რატომ ვერ ხერხდება უფრო გვიან სახელმწიფოს მხრიდან კერძოდ უშიშროების მხრიდან ადამიანების მიმართ ჩადენილი დანაშაულის აღიარება და ამ ხალხისათვის იგივე სტატუსის მინიჭება ?

რა ფორმით უნდა მოხდეს ამ ადამიანის უფლებების აღდგენა? იქნებ ვინმემ იცით?

ჩვენი დროის გმირები

,,უქმად ყოფნას მოსდევს სნეულება და მანკიერება, ხოლო გონების გამიზნული ვარჯიში მხნეობისა და გაკაების საწინდარია"-წერდა ბერძენი მოაზროვნე, ანტიკური მედიცინის მამა ჰიპოკრატე.
სწორედ ეს შეგონება გახდა ოზურგეთის რაიონის სოფელ დვაბზუს მკვიდრ აივენგო ღლონტისათვის თავისი ცხოვრების უმნიშვნელოვანეს დროს სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან და იმედისმომცემი.
წლების წინ მომხდარმა უბედურმა შემთხვევამ იგი სიბრმავის საშიშროების წინაშე დააყენა। მან ძლიერი ნებისყოფით შეძლო გამკლავებოდა მძიმე ხვედრს। თავიდანვე გააანალიზა რა თავისი მდგომარეობის სიმძიმე, მან ჯოხით გზის გაკვლევა დაიწყო ჯერ კიდევ ნაცრისფრად მოლივლივე მომავალში და მეუღლის ლიას დახმარებით შეძლო შეჩვეოდა გონების თვალით სამყაროს ცქერას.
ბევრი ვერ დაიკვეხნის იმით, რასაც ბატონმა აივენგომ თავისი ხელებით, დაუღალავი შრომით მიაღწია, მოვლილი კარმიდამო, მრავალი სახის პირუტყვი თუ ფრინველი, ლამაზად გაშენებული ბარ-ბოსტანი- ოჯახის სიუხვე, მისი ხელების გარჯის შედეგია.
იგი თვრამეტი წლის მანძლზე იყო ოზურგეთის და ჩოხატაურის უსინათლოთა ბიუროს თავმჯდომარე (ეს ორგანიზაცია თავის დროზე ३००-მდე უსინათლოს აერთიანებდა) იგი უწევდა ორგანიზებას ამ ადამიანების საქმიანობას, შრომასა და დასვენებას, ასევე ბატონი აივენგო წლების მანძილზე არის გაზეთ ,,სინათლის" კორესპოდენტი, რომელიც ბრაილისა და ჩვეულებრივი შრიფტით გამოდის.
შრომისმოყვარე და ზნეკეთილი მშობლების მაგალითი კარგი პირობა აღმოჩნდა იმისთვის, რომ ბატონი აივენგოსა და ლიას შვილები ღირსეულ ადამიანებად აღზრდილიყვნენ.
დღეს საყოველთაო უმუშევრობაა ქვეყანაშიდა ეს გლობალური პრობლემა ადამიანების დეგრადაციის მიზეზი რომ არ გახდეს, ბატონი აივენგოს მაგალითი გვსურს ყველას ვუჩვენოთ. ისევ ბერძნულ სიბრძნეს დავესესხები და შეგახსენებთ ,,არაფერი ისე არ ცვეთს და ანგრევს ადამიანს, როგორც ხანგრძლივი უმოქმედობა"।
ამ საფრრთხესთან ბრძოლის შესაძლებლობა ბატონმა აივენგომ თავისი ცხოვრების წესით დაგვიმტკიცა. დღევანდელი გადასახედიდან მიუხედავად ტოტალური სიბრმავისა, იგი მაგალითია ყველასათვის, როგორც მზრუნველი ოჯახის უფროსი.
მაია თოხაძე