გაბრუებული. ნახევრად მძინარე შემიყვანეს საოპერაციოში, მთელი თვე ვემზადებოდი ფსიქოლოგიურად ამ დღისათვის, და სულ რამოდენმე წამი დასჭირდა იმას, რომ უცებ ისევ უიმედობისა და სასოწარკვეთილების მორევში ჩავიძირე, ვფიქრობდი , მორჩა დასრულდა ყველაფერი. რატომ? საოპერაციო ნამდვილ საყასბოს გავს, სერი, ჩაჯამული ფერები, საოპერაციო მაგიდას დერმატინი შემოხეული აქვს, , ექიმების სახეები... ექთანი, სანიტარები..არავის აწუხებს რას განიცდი, ყველა მიჩვეულია ამ გარემოს, ფიქრიც შევწყვიტე... ვიცი ოპერაცია საკმაოდ დიდხანს გასტანს, მაგრამ იმედი, რომ ცოცხალი გავალ ამ უბედურებიდან აღარ მაქვს, მხოლოდ ექიმების პროფესიონალიზმის იმედიღა მრჩება. რამოდენიმე წამი და გავითიშე. 6 სთ-ის შემდეგ ისევ ისეთი ჟამისფერი ჭერი, აპარატურის ზუზუნი, სუნთქვის აპარატის ხმა... ნეტა უკვე გამიკეთეს თუ ეხლა უნდა შემიყვანონ საოპერაციოდ? დრო აირია. გადავრჩი, მესმის ექთნის გაცხარებული საუბარი, რძალს ლანძღავს , რძალიც იქვე მუშაობს თურმე. -შვილები მიატოვა, ეგ რა ქალია... თავი მტკივა, ძლივს ვაგებინებ , მინდა მომისმინონ , მაგრამ ჩემთვის ვის სცალია. ძალიან ცუდად ვარ, რეანიმაციაში ვარ, ახლობლებს აქ არ უშვებენ, ავადმყოფი შეწუხდებაო.... სასააცილოა, ვის ახსოვს აქ ავადმყოფი. ოპერაციის თანხა გადახდილია, ეხლა უკვე შენით უნდა იბრძოლო, რომ გამოხვიდე, წნევა დამივერდა, არავინ მაქცევს ყურადრებას, თავი ისევ ძალან მტკივა, როგორც იქნა გავახენდი ვიღაცას, უი წნევა აქვს ძაან დაბალი... გადასხმები, მესამე დღეა აქ ვარ რეანიმაციაში. მეოთხე დღე გათენდა ახალი ცვლა მოვიდა, წნევა გამისინჯა, ისტორია შეავსო, მე მგონი დღეს გადამიყვანენ პალატაში, მაგრამ ახალი ექთანი ცხარობს , მე მარტო ვარ, თუ გადამიყვანეს ექთანს ამ დღის ხელფასი არ დაეწერება, ჩხუბობს, მეუხეშება. ცოტა უკეთ ვარ. .
უკვე პალატაში ვარ მგონი გამოვძვერი. ქირურგი დილაობით მნახულობს, ყველაფერი კარგად მიდის -ამბობს, საღამოა ისევ თავი მტკივა ოღონდ უკვე სიცხით 41 . დილითაც ისევ ისე, ოღონდ ეხლა უკვე ექიმი აღარ შემოდის რეკავ და ამბავს კითხულობს. მესამე დღეა მაღალი სიცხით ვარ... ნინოს (ჩემს დას) უკვე კატეგორიული ტონი აქვს მათთან საუბარში, მდგომარეობა დამძიმდა, შეიძლება ისევ საოპერაციო დავრჩე, მაგრამ ამას ქირურგი ისეთი სიმშვიდით ამბობს, რომ საბოლოოდ გადამეწურა იმედი,ვფიქრობ- ალბათ ან ბამბა დარჩათ ან რაიმე. თუმცა რად გინდა ამდენი თავის მტვრევა, ამ პირობებში ისედაც შეიძლება დაგემართოს რაიმე ინფექციური, საშინელი ანტისანიტარიაა თითქმის ყველა პალატაში, სამაგიეროდ მეორე სართულზე საუცხოოდ გაკეთებული ეკლესიაა, მოოქროვილი ხატებითადა მდიდრულ მეტლახით, ნეტა ვინც ამას აკეთებდა რატომ ავადმყოფებზე არ იფიქრა.
დღეს მთელი დღე ეს ამბავი ამეკვიატა, ახლობელია ძალიან ცუდად, ვეღარ გადარჩებაო, სუნთქვის აპარატზეა მერამდენე დღეა, ნეტავ თუ ტკივა თუ იტანჯება? თუ ესმის? ყოველ წუთას მასზე ვფიქრობ.საწყალი ან იქნებ ჩვენ ვართ საწყლები ამ ყველაფერ კიდევ დიდი ხანი რომ უნდა ვუყუროთ, ის მალე დაივენებს.
დღეს ექიმებისთვის ავადმყოფი მხოლოდ ფულთან ასოცირდება, ექიმი დაცლილია ყოველგვარი ემოციისაგან ,მისთვის ადამიანის სიცოცხლემ ფასი დაკარგა, გაქრა სინდისიდ ქეჯნა, გაქრა განცდები, გაქრა ადამიანი და შეიძლებოდა თუ არა მისი გადარჩენა ეს არავის აღელვებს. ადამიანის სიცოცხლებ ფასი დაკარგა...
No comments:
Post a Comment