დღე ჩამელია ხელში,
რა გალევს ამ წუთისოფელს
არ მინდა ვიყო ლეში.
აწმყო ჩაადნა ნისლში
წარსულიც სადღაც გაქრა
მომავლის თან მდევს შიში,
დღეს კი არ ვიცი რა ვქნა?
რძეც თეთრად ტირის ქვაბში;
ხვალ თუ არ ეყოთ ბავშვებს
–მაშინ?
ცრემლებს არევით გზა და
ტვინის ხვეულებში დაკარგულან,
გზას ვეღარ იგნებენ...
თვალიდან კი გადმოდის წყალი,
რომელიც წეღან დალია - მან
-სანამ?
აწმყო გაერია ნისლში...
და მომავალიც გაქრა?
2011 წლის 03 07, კვირა
No comments:
Post a Comment